5 APRIL

Een paar weken geleden was het 5 april. Naast de verjaardag van mijn vader ook de sterfdag van Kurt Cobain. Althans, zijn vermoedelijke sterfdag. Op 8 april 1994 werd hij dood gevonden in de serre boven zijn garage. De patholoog-anatoom stelde later vast dat Cobain drie dagen eerder, op 5 april 1994, was overleden. Het autopsierapport concludeerde dat Cobains dood het gevolg was van een “zichzelf toegebrachte schotwond aan het hoofd”. Ik kan me de dag dat hij gevonden werd nog goed herinneren: Kurt Loader die het nieuws bekend maakte op MTV, de garage, Cobain liggend op de grond, alleen een arm, een been en een zwarte Converse-schoen zichtbaar.

Dit maakte op dertienjarige leeftijd grote indruk op mij. Niet alleen vanwege dit lugubere beeld, maar ook omdat Kurt Cobain mijn grote held was. Een paar jaar eerder ontdekte ik Nirvana en vanaf dat moment heeft muziek me niet meer los gelaten. Ik liet, net als Kurt, mijn haar groeien en op mijn slaapkamer was geen enkel stukje behang meer zichtbaar. Alles zat volgeplakt met posters van Nirvana. En uiteraard kocht ik een gitaar. Geen akoestische – waarvan iedereen zei dat je het gitaarspelen eerst daarop moet leren – maar meteen een elektrische, want Nirvana speelde niet akoestisch (dit was voor Nirvana Unplugged).

Dankzij Nirvana begon ik me al snel te verdiepen in andere muziek. Achteraf gezien kwamen in die periode veel ‘klassiekers’ uit: Sonic Youth (Goo, 1990), Pearl Jam (Ten, 1991), Rage Against The Machine (self-titled, 1992), The Prodigy (Experience, 1992), Alice in Chains (Dirt, 1992), Smashing Pumpkins (Siamese Dream, 1993), Wu Tang Clan (Enter the Wu-Tang, 1993), Nas (Illmatic, 1994) en Beastie Boys (Ill Communication, 1994), om er maar een paar te noemen. Daarnaast ontdekte ik, vooral dankzij Epitaph Records, veel Amerikaanse punkbands als NOFX, Bad Religion, Rancid, Lagwagon, Ten Foot Pole en No Use For a Name. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. In slechts een paar jaar tijd deed ik de ene muzikale ontdekking na de andere waar ik me volledig in verloor. Deze periode is voor mij tegelijkertijd onlosmakelijk verbonden aan het spelen in (punk)bandjes, skateboarden, hangen op straat, blowen, de jongerencentra in het oosten van Brabant afstruinen voor optredens en het bezoeken van de eerste ‘echte’ shows in Doornroosje.

5 april 1994, niet per se een datum die in mijn geheugen gegrift staat. Het is dat de media me ieder jaar herinneren aan hetgeen er op die dag gebeurd is. En ieder jaar denk ik op 5 april met enige weemoed terug aan de periode die me gevormd heeft. Zo ook dit jaar weer..