DIALECT

Voor de mensen die niet weten waar ik geboren en getogen ben: Dalfsen aan de Vecht. Bekend van pianist Louis van Dijk, voetballer René Eijkelkamp, schaatser Erben Wennemars en Juf Ank, alias Ilse Warringa. Ruud Lubbers en Jeroen Krabbé zochten en zoeken hier de rust en schoonheid van de natuur en de gemoedelijkheid van de mensen. Naast Louis van Dijk is Erwin Nyhoff (The Prodigal Sons) een muzikant die het tot grotere podia zoals Pinkpop en Paradiso bracht, al komt hij uit het buurtschap Hessum. Zoals ik uut de buurtschap de Steernbosch kom.

De laatste jaren was Dalfsen goed vertegenwoordigd op de Mojo-boot tijdens de nieuwjaarsborrel van de Nederlandse muziekindustrie. Met Rik Meijer en Martine Bosch hief ik graag het glas op het mooie dorp van onze roots. In de geschiedenisboeken zijn vooral de veldtochten van Normaal in Dalfsen legendarisch. Veewagens vol stro, bier en bezoekers rijden af en aan naar de tent aan de Brinkweg. Voor mij was dit ook het eerste concert dat ik heb bezocht. Overall en klompen aan. Het ging er ruig aan toe. Høken werd een geuzenwoord voor boeren waar we trots op waren. Een paar maanden na dat eerste concert kwamen Bennie en consorten crossen met de KTM-motors bij De Olde Bakker (nu De Witte Gans), in het mulle zand van de Moezenbelt. Het was in de tijd dat ze net hun eigen bier hadden. Ik was een jaar of dertien. ‘Hier jong, mu’j ok een pottie bier’ en trots ving ik het biertje dat Bennie naar me toe gooide. De joint van Wimke liet ik maar passeren.

De trots op afkomst en identiteit zat in onze opvoeding en omgeving verweven. Misschien heb ik daardoor altijd een zwak gehouden voor muziek waar dat gevoel diep in verankerd zit. Inmiddels woon ik bijna vijftien jaar in Brabant en veert mijn hart op als Meeuwis zingt ‘daar brandt nog licht’. Voor mijn werk als manager en uitgever reis ik naar Tokyo en Los Angeles en wordt dat gevoel nog wel eens versterkt, als je daar aan het einde van de wereld naar huis verlangt. Eten met de agent van deadmau5 in Miami of de baas van een grote uitgever in New York; het gaat me net iets minder makkelijk af als een lauw biertje in een backyard in Austin tijdens SXSW.  Of een sigaretje met Hugo Langras in de tuin van Delano Hotel, waar de smetteloos geklede crew onze peuken uit de plantenbanken viste. Dat gaf geen pas.

Met Arjan Pronk werk ik de laatste jaren samen aan zijn eigen werk. Een eigenzinnige componist, schrijver en artiest die puur natuur denkt en schrijft. Sallands dialect. Geen compromissen, concessies of conformaties. Soms zeggen compaan Frank Satink en ik dat het wel iets minder scherp en gruizig kan, maar dat lijkt zijn pen en gitaar alleen maar puntiger te maken. Alleen in zijn kinderboek matigt hij soms de toon; als vader van twee dochters kent zelfs een mannetjesleeuw soms enige genade.

Die genade heeft Daniel Lohues al eerder gevonden. Na Skik en Louisana Blues Club is hij als solist en verhalenverteller op zijn best. Bij zijn theatershows kan ik de ogen sluiten en trekt mijn halve jeugd voorbij aan de binnenkant van mijn ogen. Het gevoel van hard werken, niet zeuren, dromen over de stad, fietsen tegen de wind in, de metafoor van Daedalus en Icarus, de koffie en de stoete. En mijn eigen Annelie; mangs den’k nog an heur.