GRATULERER SUZETTE

Een nieuwe blog op dinsdag? Met bijzondere en speciale reden: mijn zus Suzette bereikt de mijlpaal van 50 jaar!

 Hipp Hipp Hurra, zeggen ze dan in Noorwegen, waar ze al meer dan 16 jaar woont. Sinds die tijd heeft de feestvreugde van haar jaarlijkse verjaring nooit boven het vriespunt kunnen plaatsvinden. Sterker nog, ik heb de thermometer wel eens boven de min dertig zien zakken. Het vriest dat het kraakt, net als de metershoge sneeuw die zich op en rond de huizen ophoopt. Ik heb er in een mum van tijd wel eens een meter sneeuw zien vallen. Geen Noor die ervan opkijkt, en mijn zus heeft zich op dat punt ook aangepast. Met veel bravoure stuurt ze haar auto over bevroren en besneeuwde wegen terwijl ik doodsangsten uitsta op de achterbank. Ze doet het erom, zoals ze altijd al iets meer lef had dan ik.

Vroeger woonden we buitenaf, ver weg van dorp en stad. Als kleine peuters en kleuters waren we op elkaar aangewezen en volgde ik de grote zus waar ik maar kon. Behalve als ze ging slaapwandelen en de kast met koekjes en chips als toilet beschouwde. Verder bleef zij vaak op het paard zitten en won ze veel prijzen met haar pijlsnelle zwarte springpaard, terwijl ik er vaak onder of naast lag…verschil moet er zijn.

Op de middelbare school leerde ik dat het niet altijd een voordeel was om ‘het broertje van Suzette’ te zijn. Zeker bij sommige leraren kon je dan rekenen op een extra aandacht. Suzette kan nogal uitgesproken en recht voor de raap zijn. Verder had ‘het jongere broertje zijn’ ook veel voordelen. Ik kon meeluisteren met nieuwe platen, zoals Prince, die ze vroegtijdig ontdekte. Ik schoof aan als de pisang ambon, blue curacao of bessenjenever werden gemixed met seven up en mocht al snel mee naar discotheken en zalen als Oosterlaar, Hedon en Zaal Struik. Wie zagen we tussen 1988 en 1995? Herman Brood, Fatal Flowers, Jack of Hearts, Claw Boys Claw, Tröckener Kecks etc. Helaas mocht ik niet mee naar The Cure in Thialf in 1989. Thialf was een magische schaatstempel in die dagen met Visser, Kemkers en Guljajev. Het idee dat daar een concert werd gegeven door de band die zong over ‘standing on a beach with a gun in my hand’ had iets…bijzonders…

Suzette ging al vroeg op kamers in Zwolle. In de recente kerstvakantie zijn we nog even langs het eerste studentenhuis aan de Molenweg gelopen. ‘s Nachts liepen de muizen daar langs je matras en dekbed en als het hard regende, was één emmer niet voldoende om alle hemelwater op te vangen. Toch was het nieuw en spannend, een zus op kamers om het ouderlijk gezag te kunnen ontvluchten. Een zus met rood haar, getoupeerd, in zwarte kleren. Eerder stads dan dorps.
We bleven veel concerten en festivals bezoeken, ook verder van huis, zoals Pinkpop. In een tent. De goede jaren met Pearl Jam en Soundgarden, en het voor mij magische 1993 met een line up die van A tot Z boeide. Van Lester Butler tot The Black Crowes; beter wordt het niet meer. Suzette was nog op TV tijdens de show van The Jayhawks, volop genietend.

In 2005 woonde ze enkele maanden bij mij in huis, in aanloop naar de emigratie naar Noorwegen. Daar vestigde zij zich in een klein dorpje net buiten Lillehammer, met zicht op de Olympische springschans. De eerste keer in Noorwegen wilde ik graag de boodschappen betalen. Een wagentje vol levensmiddelen en zes blikken bier. Betaling via creditcard. Een maand later de verrassing: ruim 300 Euro werd er afgeschreven. Welcome to Norway, waar het leven niet goedkoop is. Het leven is rustig en de mensen zijn kalm en vriendelijk. De Engelse taal zijn ze niet heel goed machtig, maar Suzette had haar huiswerk gedaan en ratelde in de winkels alsof het haar moerstaal betrof. Met haar Hollandse inborst en ondernemerschap kreeg ze al snel een strategische functie bij de Noorse Keuringsdienst van Waren. Daar rammelen de ramen nog wel eens in de sponningen, als de Noorse rapen gaar raken. Wat dat betreft kan Suzette bijna net zo opvliegend zijn als ik, en dan kun je maar beter uit de buurt blijven.

Op meerdere vlakken lijken we elkaar, zoals de tanden in iets zetten. Toen onze moeder ongeneeslijk ziek bleek was Suzette onvermoeibaar bezig om alle medische dossiers uit te pluizen en haar resterende tijd zo kwalitatief mogelijk in te kunnen vullen. Doorvragen bij dokters, advies inwinnen bij vriendinnen met medische specialisatie en ervaring. En vooral door grote delen van de tijd bij haar te zijn. Dat is onvergetelijk.

Net zo memorabel is een belevenis uit de jaren tachtig. Suzette ging bij haar vriendin Asja op bezoek in Groningen. Zij woonde in de Kometenstraat. Ik wist niet wat kometen waren, dus dacht altijd dat het ‘kom eten-‘straat was. Dat vond ik vreemd en grappig tegelijk. In die tijd spaarde ik foto’s met handtekeningen van profvoetballers. Van FC Groningen had ik onder andere Ron Jans, maar wilde ik graag ook een foto van Fandi Bin Ahmad. Hij kwam uit Singapore en werd als een grote ster gepresenteerd. Asja had uitgezocht waar hij woonde en samen met Suzette belde ze aan. De moeder van Fandi deed open en begreep niet wat die meiden kwamen doen. Met handen en voeten maakten ze duidelijk dat ze een handtekening wilden, maar de vrouw was onvermurwbaar; ze moesten weg. Geen handtekeningjagers en al zeker geen meisjes voor het kwetsbare tieneridool. Maar die meiden kon je om een boodschap sturen: uiteindelijk prijkt Fandi glimlachend in mijn verzameling van foto’s met handtekeningen. Naast Piet Schrijvers, Johan Cruijff, Soren Lerby, Wim Kieft en een fotokaart van Louis van Gaal. Op de achterkant schreef Louis met vulpen een verontschuldiging voor de vertraging. Louis en een verontschuldiging: het is een foto met museumwaarde.

Met voetbal heeft Suzette nog steeds weinig, ook al is haar man Terje fan van het legendarische Nottingham Forest en kan Rosenborg weinig fout bij hem doen. Dagelijks wordt er flink gesport in de gym van hun droomhuis en daarna wordt er veel sport gekeken met een chauvinistische bril op. Met de Winterspelen in aantocht zal het ‘heia Norge’ nog vaak klinken in de komende weken. Dat klonk het de afgelopen maanden ook al, toen Terje op de Noorse kampioenschappen diverse podiumplaatsen in zijn leeftijdsklasse wist te behalen op 800, 1.500, 3.000, 5.000 en 10.000 meter.

Vandaag is het ‘heia Suzette’, hipp hipp hurra en nog vele jaren!