HOUDOE BRABANT

Na 15 jaar ga ik Tilburg en Brabant verlaten en terug naar Zwolle. Van Willem II naar PEC; het voetbal wordt er niet beter op.
Waarschijnlijk de rest ook niet. Aan de klassieker “Het Leven is goed in het Brabantse Land” is geen woord gelogen en bij de moderne versie van Guus Meeuwis voel ik al bijna weemoed.
Het waren dertien vette jaren en twee iets mindere. Dat waren de laatste twee, maar dat geldt voor iedereen op deze planeet. De vette jaren werden vooral gevoed door de vele mooie mensen die ik heb leren kennen. Bourgondisch en hartelijk. Natte en droge horeca gaan hier goed samen. Zonder mijn recente wandeldrift was ik zeker en vast een hobbelend Michelin-mannetje geworden.

Die lange wandelingen doe ik vaak samen met Koos van Os. Ik kende hem al voordat ik naar Tilburg verhuisde en hij was mijn ‘gids’ bij 013 en in de stad. Later zijn we ook samen in business gegaan en tijdens de wandelingen ontstaan nieuwe ideeën en wilde plannen. In enkele gevallen muziek gerelateerd, maar ook Koos’ kennis en interesse in futuristische digitale werelden leiden tot onverwachte invalshoeken. Soms gek en onhaalbaar, maar tegenover één goed idee staan altijd negen gedachten die in het rijk der fabelen belanden. De resterende tijd van de wandelingen wordt besteed aan ‘flink mauwen’ en het doornemen van het nieuws van Nederland Muziekland. Met soms een pitsstop voor kroketten op bruin brood, want we blijven levensgenieters. Bij warm weer hoort daar dan ook een biertje bij, maar met andere mate dan vrûûûger. Nondeju, toen ging het niet in glazen, maar in liters en vaten.

Liters gaan er ook in bij Jeps – the Book King – Salfischberger, als grootverbruiker van Coca Cola. Misschien is het zwarte goedje de motor voor zijn boekingsdrang, want jaarlijks realiseert hij duizelingwekkende aantallen op de teller. Met Destine hebben we mooie avonturen beleefd op de business-bami-maandagen, waarbij we samen kwamen op de Koopvaardijstraat. Daar woonden drie bandleden samen in één huis en werd er plannen gesmeed, terwijl de boeker en manager zaten te kanen. Op dezelfde manier heb ik met Rob Trommelen aan tafel gezeten, al kan ik me niet herinneren dat we ooit bami hebben gegeten. Zowel in Brabant als in London hebben we met regelmaat goed getafeld met rood en wit erbij. En dan doel ik niet op de kleuren van de Brabantse vlag. Jeps en Rob zijn fijne muziekvrienden die ik altijd kan bellen voor raad en daad, want zo is het ook: niet lullen, maar poetsen.

Uit hetzelfde hout is ook Tom van den Tillaer gesneden. Met Tom heb ik in diverse rollen en functies samengewerkt, en soms zaten we ook tegenover elkaar. Dan leer je elkaar kennen, waarderen en respecteren. Op het vlak van managementvisie- en aanpak lijkt hij misschien wel het meest op mij, al zijn er (gelukkig) ook nog voldoende verschillen. Dat twee verschillende karakters goed kunnen samenwerken en elkaar kunnen versterken, blijkt uit de collabs met Rick Hoedemaker en Robbin Gielen. Rick is rustig, analytisch en beschouwend en heeft me geleerd soms meer van afstand te kijken, denken en handelen. Als team vulden we elkaar goed aan, zeker in de persoonlijke begeleiding van artiesten en de relaties met partners. Op een andere manier geldt dat voor Robbin, die met frisse blik en gezonde nieuwsgierigheid het hoe en waarom van visie en strategie aan de kaak stelt. Zij brengt nieuwe invalshoeken, frisse energie en heeft aandacht voor de omgeving en welzijn van de artiest, en manager. Ook de manager moet mee met de tijd en zich verplaatsen in thema’s als duurzaamheid en mentale gezondheid. Ik zie maar zo gebeuren dat ik van Robbin een yogamatje cadeau krijg voor Kerst…

En dan de Don. Met Leo Hoeksema verschil ik in sommige opzichten als dag en nacht, maar soms zijn we net een stel oude wijven als het over gedeelde interesses gaat. Over muziek, voetbal, tegenwoordig zelfs over Formule1. Maar ook over onzekerheid, levenslessen en wijsheden, over druk maken over iets dat er volledig niet toe doet. Leo’s megalomane bril is voor mij soms een ontnuchterende spiegel die iedereen bij tijd en wijle nodig heeft in het leven.

Uit het oog en in het hart. Zo zijn er vele mensen die ik in 15 jaar Brabant heb leren kennen en waarderen, ieder op zijn eigen manier. De Rebellenclub, collega’s en studenten van FontysACI, festivalorganisatoren en podiummedewerkers, business developers in ICT, ticketing, marketplaces, blockchain, VR & AR,  en de vele leveranciers en klanten.
Het was een warm bad en ik hoop dat het water niet koud is als ik met enige regelmaat terug kom in het land van bier, friet (met zalf) en gezelligheid.

** Nagekomen bericht: deze week is de longlist met kanshebbers voor de Pop Media Prijs bekend gemaakt. Blijkbaar heb ik bij de jury nog niet de aandacht voor het plezier dat ik wekelijks bied met mijn muziekblogs aan een groot en trouw lezerspubliek. Om niet te stellen dat het een gotspe en omissie in één is dat ik niet op deze lijst sta. 
Maar: er is een vrije keuze mogelijkheid, dus aarzel niet om uw favoriete schrijver te kandideren!
Einde bericht**

Auteur:
Wilfried Damman

Biografie:
Wilfried Damman is muziekondernemer, schrijver en sportliefhebber

foto auteur