LET ME KNOW

Mensen vragen mij wel eens wat ik nou eigenlijk doe. Want ik doe ‘management’, dan “regel jij dus de optredens?” Eerlijk gezegd doe ik dat ook wel eens, maar inmiddels moet je als manager zo’n beetje van alle facetten in de muziekindustrie wel kennis hebben, omdat artiesten dat ook van jou verwachten. Diezelfde mensen vragen mij ook wel eens hoe ik hier dan ingerold ben, wat eigenlijk heel simpel is: ik ben altijd al die regelneef geweest in bandjes waarin ik speelde.

Via een schoolband als Smuck, waarmee ik in de kop van Noord-Holland (Enkhuizen e.o.) al menig poppodium gek spamde door werkelijk elke dag te bellen over boekingen, tot een band waar ik begin 2000 in stapte: tico*verde. Mijn zeer goede vriend Jeroen Mazereeuw zat in deze band en toen ik terug kwam van mijn studie in de VS duurde het niet lang of ik voegde me bij ze. Qua professionaliteit pakte ik het voortvarend aan, maar met name in onze regio vonden programmeurs het belachelijk dat ik überhaupt een contract stuurde, dan ook nog met een rider aan kwam zetten en dat daar dan óók nog whiskey en krentenbollen op stonden.

Die voortvarendheid heeft menig boeker, festival en poppodium in het land geweten, want inmiddels wist ik precies welke websites ik in de gaten moest houden voor nieuwe tourdata van Nederlandse bands, die toen nog bij meer dan 100 serieuze podia in Nederland terecht konden. Zo kwam ik ook in contact met Wilfried Damman, die toentertijd bij SOZ Concerts werkte en bands als 16 Down en Racoon vertegenwoordigde. Ik wist soms eerder dan hij dat shows bevestigd én aangekondigd waren en het kan dan ook niet anders dat bij het aannemen van mijn telefoontjes een diepe zucht werd geslaakt. Zo ook bij bands als Johan, Caesar, Green Lizard, Kane, de Golden Earring, De Dijk, etc.

Het zorgde er wel voor dat ik met mijn relatief onbekende band toch maar mooi door heel Nederland optrad, van Drachten tot De Lutte en van Eindhoven tot het hoogtepunt: een uitverkocht Paradiso, als support van de Australische band Silverchair. Die magische trap naar boven en wetende dat de zaal vol stond zorgde voor behoorlijk wat knikkende knieën en bleke snoetjes. Het was geweldig en gelukkig ook nog steeds terug te zien op Youtube.

Door al die contacten merk je dat het werk ‘achter de schermen’ minstens net zo leuk is. Je rolt van stage naar afstudeerplek (waarbij je ook gewoon gitaren stemt of een bus rijdt), je werkt met artiesten uit binnen- en buitenland aan alle facetten van hun carrière bij verschillende bedrijven, bouwt je netwerk uit en probeert op showcase-evenementen zoveel mogelijk indrukken op te zuigen van deze bijzondere industrie.

Concluderend: boekingen zou ik ook kunnen doen en doe ik nog steeds wel eens, bijvoorbeeld voor Within Temptation in Nederland, of recent voor The Charm The Fury in Europa wat leidde tot spots op Download en Graspop en shows met bands als Korn en Papa Roach. Maar als manager kun je je ook bezig houden met contracten, het uitbrengen van muziek, het regelen van een last-minute vlucht om een bandlid op tijd in LA te krijgen voor kerst, een internationale arena-tour uitverkopen of een promo bij 3FM. En zolang ik dat leuk blijf vinden, blijf ik dit werk met dezelfde toewijding doen als 20 jaar geleden bij mijn eigen bands!