PINKPOP

Vorig jaar deed Jan Smeets een stapje terug als grote roerganger van Pinkpop. Dat was nadat hij zelf was getroffen door corona en daarna zijn festival. Wellicht was dat een dubbel signaal dat niet te negeren viel. Hopelijk komt hij bij de volgende editie nog wel het podium op om ons te waarschuwen voor de zon of een dreigende onweersbui. Of zoals in 1992, toen hij briesend het podium op kwam stormen om het festival binnen de eindtijd van de vergunning te laten eindigen. Daar dacht Ian Astbury van The Cult heel anders over…

In die jaren volgde ik het festival nog vooral via televisie. In 1990 was er een geweldige line up (met onder meer Mano Negra, Nick Cave, Red Hot Chili Peppers) en raakte ik volledig in de ban van Urban Dance Squad. Ik had Mental Floss for the Globe al op vinyl en zag Rudeboy en consorten volledig los gaan op dat grote podium. In datzelfde jaar was een onbekende band uit Atalanta de openingsband. Drie jaar later sloten ze het festival af met een legendarisch optreden. Met een geweldige lichtshow trapte The Black Crowes af met ‘No Speak No Slave’ en daarna was het ineens pikzwart en stil. De stroom vloog eruit en het duurde een klein kwartiertje voordat de band de show kon hervatten. Op YouTube heb ik beelden gezien waar onder andere John Mulder en Willem Venema met zaklantaarns bij een aggregaat in de weer zijn. En wat een show werd het; nog steeds met afstand op #1 als mijn beste Pinkpopervaring.

In 2003 ging voor het eerst met een artiest mee naar Pinkpop. Mijn collega Bert van Aefst werkte al enkele jaren met Peter Pan Speedrock en na een geweldige show op Noorderslag 2002 was heel Nederland ‘om’. Het optreden op Pinkpop was een bevestiging en bekroning. In 2010 stond Destine op hetzelfde podium. We waren al vroeg op het terrein en stonden op hetzelfde podium als John Mayer, wiens imposante gitaarcollectie ons behoorlijk deed kwijlen. Van de show van Destine heb ik nog steeds een prachtige foto op mijn kantoor hangen, geschoten door Hans-Peter van Velthoven. Het is een herinnering aan een geweldige tijd met veel avonturen. Ook bij Pinkpop; bij het uitchecken bleek dat een paar bandleden flink hadden gefeest op hun hotelkamers. ‘Of ik even de rekening kon aftekenen…’.

Blaudzun speelde twee keer op Pinkpop en opende in 2013 zijn set met een nieuwe song, die later zijn grootste hit werd: ‘Promises of No Man’s Land’. In 2018 werd de live-versie van ‘Hey Now’ op Pinkpop uitgebracht als extra single, in een jaar dat getekend werd door het verlies van onze geliefde labelmanager Arnoud van der Toorn. Met Arnoud beleefde ik een paar jaar eerder een heel drukke Pinkpop, toen we als begeleiders van John Coffey werden overvallen door het ‘biervangmoment’. Die beelden gingen de hele wereld over en op die manier beleefden band en zanger David Achter de Molen hun ’10 seconds of fame’.

In 2018 speelde naast Blaudzun ook The Overslept op Pinkpop. Voor de jonge band een geweldige bekroning van het harde werk en graag had ik die ervaring ook willen delen met collega-manager Jochem Winterwerp. Helaas, hij speelt zelf in Daredevils en voor hen had ik op deze dag al een show in Boekarest gepland…

In 2018 had ik een mooie ontmoeting met Don Diablo direct na zijn show op Pinkpop. Ik ken Don al ruim 15 jaar en met verschillende artiesten hebben onze paden gekruist. Soms zien of spreken we elkaar lange tijd niet en dat is prima. Het was mooi en dankbaar om te zien hoe hij zich heeft ontwikkeld en ook op een mainstream popfestival zijn plek heeft gevonden. En daarom staat ook Martin Garrix in deze lijst. Pinkpop werd lange tijd gezien als een festival voor rock en gitaren, maar dat achterhaalde beeld is allang ingehaald door het programmeren van Aviici, Kygo, Armin of J. Balvin.

Dat loopt redelijk parallel met de ontwikkeling van mijn eigen muzikale smaak, deels ingegeven door zakelijke betrokkenheid in bijvoorbeeld EDM en hardstyle. De basis blijft echter de gitaar. Bij mijn favorieten kunnen The Rolling Stones niet ontbreken, hoe leuk het ook was om een paar jaar later McCartney te zien. Daarnaast kan ik niet genoeg krijgen van de combinatie Slash en Myles Kennedy.
Als laatste Bring Me The Horizon. In 2008 voor het eerst in 013 tijdens een show waarbij een verwarmingselement afbrak en de hele zaal onder water kwam te staan. Destijds begreep ik nog weinig van de muziek. In 2016 heb ik samen met mijn Tilburgse collega Jeps Salfischberger de hele show op Pinkpop bekeken, en in 2019 stond er een complete nieuwe show met nieuwe songs en sounds. Indrukwekkend.