Naast het managen van componisten, producers en artiesten ben ik in 2006 ook begonnen met het boeken van coverbands. In die tijd waren coverbands geen graag geziene gasten in het popcircuit. Sterker nog: het waren paria’s, té commercieel en niets toevoegend aan de culturele waarde van het programma, of het profiel van het podium.
Coverbands hoorden thuis in discotheken en in dorpse feesttenten. Voor mij een nieuw circuit. Vol goede moed pakte ik de telefoon en belde naar de eigenaren van Zaal Takens in Balkbrug, Dijk in Lemele, de Leeren Lampe in Raalte, Lucky in Rijssen, de Linde in Groesbeek en Dieka van de Kruusweg in Markelo. Of de Pompdagen in Heino, de Stoppelhaene in Raalte en de Ommer Bissingh. Ik had iets nieuws in de aanbieding: De Normaal Coverband. Opgezet door Hendrik-Jan Bökkers, die daarvoor een paar jaar in Jovink had gespeeld. Hij besloot met zijn broer en twee vrienden een band te starten die het oude werk van Normaal zou gaan uitvoeren. Songs die Normaal in die tijd zelf amper meer speelde. Dat vond veel weerklank. Wel moest ik erg wennen aan de tussenkantoren die een grote rol speelden in de programmering van de discotheken. Zij vroegen om bureaukorting; een servicefee voor hun werk. Maar wat deden ze dan? Ik belde hen toch?
In 2007 vertrok in naar Tilburg om voor 013 te gaan werken. De Normaal Coverband ontwikkelde zich van Bökkers dut Normaal tot Bökkers; een gerespecteerde band met eigen werk. Bij mij liepen de plannen bij 013 in het honderd en met een paar bevriende collega’s begonnen we Zwaardvis Music. Eerste artiest: The Hot Stewards. Ik kende Sopo en Rogier al van eerdere bands en met hun energieke show lukte het goed om de brug te slaan tussen feesttenten en popzalen. Het ijs was gebroken, al was er nog steeds sprake van flinke nachtvorst. The Hot Stewards maakte zelfs een compleet
album in de studio van Martijn Groeneveld. Toch was er nog steeds een glazen plafond en voordat men het hoofd pijnlijk zou stoten, gaf de band twee afscheidsshows in thuishaven Dordrecht. Met bussen kwamen de bezoekers uit het buitenland, zoals de Belgische plaats Wortel. De lokale kermisorganisatie belt nog jaarlijks of de band een reünie wil overwegen.
Het einde van The Hot Stewards viel nagenoeg samen met een tijdelijke hiatus van Destine. Eén plus één was snel drie en en paar weken later maakte
The Dirty Daddies zijn debuut op Festyland. Dat sloeg in als een bom en ik boekte ter plekke een aantal shows, zoals het kerstfeest in Nirwana Lierop (dank Koert, Rens, Frank, Mark en andere Lierop-veteranen). Het briljante idee van 120 hits in 120 minuten was zeer doeltreffend, vooral ook door de kwaliteit van uitvoering en marketing. Deze band speelde wel covers, maar The Dirty Daddies presenteert zich echt als een artiest en niet als imitator. Het recept: couplet, refrein, en door naar de volgende. Alleen maar hits. Classics en songs van nu. Op een manier waarop we muziek consumeren via Spotify. Vol gas van Linkin Park naar Armin van Buuren en Hazes. Luister maar eens naar de playlist van songs die een goed beeld geven van wat je in razend tempo geserveerd kunt krijgen.
Met dat profiel durfde Pim van Dinther het wel aan om de vijfde verjaardag van de band te plannen in TivoliVredenburg. In korte tijd gingen 2.000 tickets over de toonbank. Voor verjaardag zes en zeven weken we uit naar AFAS Live voor een
XXL-editie met de maximale hoeveelheid aan confetti, vlammen, vuurwerk en energie. Beide keren was de show ruim van te voren uitverkocht. Nog groter? Nee, de band koos ervoor om naar de mensen toe te gaan, in plaats van één centrale plek. Met een clubtour met bijna 20 popzalen bediende de band twee jaar achter elkaar de fans van Den Helder tot Maastricht. The Dirty Daddies komt naar je toe deze winter!
Daar bleef het niet bij. Met enkele bevriende collega’s werk ik samen aan de ontwikkeling van andere artiesten, zoals
The Euros en
Daredevils. Beiden spelen tussen de 80 en 100 shows per jaar. Feesttenten, dorpspleinen, festivals, poppodia, studentenfeesten, bedrijfsevenementen; diversiteit te over.
En die tussenkantoren? Inmiddels werken we met een aantal van hen met veel plezier samen, net als met andere organisatoren, podia en festivals.
Wi’j doet het samen, zong Normaal al in de jaren ‘80 – en zo doen we het nog steeds.
