TIJDREIZEN

Wellicht herken je de ervaring dat een bepaalde geur je terugbrengt naar een moment uit het verleden. Zonder geheel in het Proust Effect te duiken (which refers to the vivid reliving of events from the past through sensory stimuli), dat is wat muziek ook met mij doet. Tijdreizen. 

Searching for a way to compromise

Muziek is voor mij onlosmakelijk met reizen verbonden. Op werkvlak bracht muziek me van Reykjavik tot Santiago en van Tokyo tot Wenen. De situatie waarin we ons momenteel bevinden, brengt met zich mee dat reizen niet meer zo vanzelfsprekend is als het ruim een jaar geleden was. Het IJslandse Árstíðir bracht recent ‘All Is Well’ uit, waarover iemand heel treffend schreef: “This song is the hug we could all use right now.” Maar ook muziek vond nieuwe wegen, zoals bijvoorbeeld streams en online sessies. Verrassend genoeg brengt het ook daar een krachtige verbinding, ongeacht in welke staat de wereld ook verkeert. 

Stars move slowly in a silvery night, far away on the other side

Maar muziek brengt ook een ander soort reizen met zich mee, het reizen naar levendige herinneringen. Een voor mij belangrijk voorbeeld daarvan: zondagen die we met het gezin in de woonkamer doorbrachten. Hier klom ik als ukkepuk op een stoeltje om bij de platenspeler te kunnen. “Denk erom Robbin, niet met de toerentalschakelaar spelen”. En uit de complete platencollectie van mijn vader koos ik keer op keer de groenblauwe hoes van de single ‘Moonlight Shadow’ van Mike Oldfield. 

She moves in her own way

Toen ik eenmaal na lang zeuren en nog langere discussies een drumstel kreeg, voldeed Oldfield niet meer. En, geheel passend in dit thema, was ‘Year 3000’ van Busted het eerste liedje dat ik leerde drummen. “I’ve been to the year 3000. Not much has changed but they live underwater.” De interesse voor muziek, het maken en ervaren ervan, groeide. Evenals het aantal concerten dat ik bezocht. Met destijds als hoogtepunt “She Moves In Her Own Way” van The Kooks in Antwerpen in 2009. Misschien zette deze specifieke track wel aan tot het kiezen van mijn eigen pad, los van de richting die vriendinnen kozen. Mijn vader zette me ’s middags vlak voor de grens op de trein en haalde me laat in de avond weer op, in Antwerpen. Thanks dad. (Dit deed hij later ook toen ik niet meer kon reizen vanuit Oostenrijk en toen ik op tour mijn arm brak in Bologna. Bij de aankondiging dat ik voor werk naar Japan zou gaan, bleef zijn standaard opmerking “als je het niks vindt, haal ik je wel op” uit. Begrijpelijk.)

Tussen het bezoeken van concerten door, besloten een vriendin en ik dat we een festival wilden organiseren. Als schoolopdracht. In maart. Ons niet realiserend dat maart en een festivalseizoen niet samengaan. Maar via via werd ik voorgesteld aan Wilfried Damman. “Dan organiseren we toch een festival”, is wat hij volgens mij zei tijdens een van onze eerste meetings. Een paar maanden later kon ik maar lastig geloven dat de eerste editie van Imagine Festival uitverkocht. Nog niet wetende dat de grondlegger van dit blog en ik in de jaren daaropvolgend, samen zouden werken aan prachtige projecten en verschillende acts. 

All I want to know, is how far you wanna go

Mijn muzikale pad bracht me op zestienjarige leeftijd van het Brabantse land naar Leeuwarden, waar ik als drummer werd aangenomen op de Academie voor Popcultuur. Weg van alles wat ik kende, een waar avontuur. Doodeng. Caissières van mijn leeftijd die ik niet kon verstaan als ze me vertelden wat mijn boodschappen kostten. Een track die altijd troostte op mijn studentenkamer was ‘Back Down South’ van Kings of Leon, wanneer ik naar thuis verlangde. “Ik luister naar alles behalve Nederlandstalig en metal”, vertelde ik mijn nieuwe studiegenoten. Een polsblessure zorgde voor vroegtijdige beëindiging van mijn ‘muzikale carrière’ en wakkerde stappen richting  organisatorisch- en managementvlak in de muziekindustrie aan. 

Oh tell me, I deserve to know even though I have no right

Vanaf het eerste jaar dat ik in Leeuwarden studeerde, bracht ik steevast een weekend in januari door in Groningen tijdens Eurosonic Noorderslag. Bij voorkeur in goed gezelschap. Samen met collegae Lisanne Middag, Martijn Swier en natuurlijk Wilfried heb ik menig band gezien. En menig band gemist door sneeuwval of een venue die “echt te ver lopen” was. Na traditionele etentjes scheidden vaak onze wegen omdat onze muzieksmaak niet altijd overeen kwam of sommigen van ons zaken moesten doen. Zo eindigde ik in 2018 na een koude wandeling in de Lutherse Kerk waar Ruth Anne ‘Take My Place’ speelde. Zo overtuigend en herkenbaar dat het me kippenvel gaf. De volgende ochtend aan het ontbijt kwam ik er pas achter dat deze dame hofleverancier van ‘hits’ was voor o.a. JoJo, Martin Garrix, maar ook voor Britney Spears Westlife schreef.

Rid me of my blues bring me chocolate in the morning

Na ruim vier jaar verliet ik Leeuwarden om te gaan pendelen tussen Zwolle, Amsterdam en het thuisfront. Met een tijdelijke baan bij Dox Records leerde ik een hele andere kant van de industrie kennen. Waar mijn werk zich eerst voornamelijk in Nederland afspeelde, schakelde ik plots wekelijks met de VS. Jennah Bell zorgde er met ‘Candied Daylight’ voor dat ik naar andere muziek ging luisteren en op termijn waardeerde wat ik voorschoteld kreeg. Ondanks de kennis en ervaring die ik opdeed, realiseerde ik me maar al te goed dat ik niet op mijn plek zat.

Beast, you’ll conquer the beast living inside

Toen ik kort daarna een berichtje kreeg met de tekst ‘Wil je volgende week aansluiten bij een Europese tour?’, nam alles een wending naar het andere uiterste. Een week later appte ik mijn vader – die mogelijk naar ‘Moonlight Shadow’ aan het luisteren was – vanuit de tourbus. “Pap, ik weet niet of dit iets voor mij is..” Dit was op de eerste avond dat ik me bij de crew van Anneke van Giersbergen gevoegd had, die op dat moment met The Gentle Storm door Europa toerde. Een week en zeven shows later kon ik het stevige intro absoluut waarderen en werd ’The Storm’ voor mij het parfum dat me herinnert aan mijn eerste nightliner tour. Vanaf het moment dat ik permanent deel uit ging maken van Anneke’s team, was de uitspraak “alles behalve Nederlandstalig en metal” verleden tijd. 

When all we do is run around in circles and everyone is searching for the answers

Het was met name het werk voor Anneke dat ervoor zorgde dat ik plekken van de wereld zag waar ik nog nooit geweest was. Of het nou Scandinavië of Zuid-Amerika, solo of met Kamerata Zuid was, ‘Circles’ doet het altijd voor mij. Hoe groot het avontuur in het buitenland ook is, ‘de bubbel’ ligt altijd op de loer. Het is gemakkelijk daarin te verdwijnen, je daar volledig in te verliezen. Maar eenmaal onderweg naar huis word je gedwongen de realiteit onder ogen te zien.

In the stillness of remembering what you had

Nog eentje dan, een ode aan mijn vader. In 2019 nam ik hem mee naar Berlijn waar hij me van alles vertelde over de Tweede Wereldoorlog en ik hem liet zien hoe een metrokaart werkt. We kochten de lelijkste ponchos omdat het op de showdag regende en hagelde, maar de onweer alles opnieuw verlichtte. Dat mocht de pret niet drukken. In een prachtig openluchttheater genoten we van Fleetwood Mac, “Thunder only happens when it’s raining”. Dit nummer brengt voor mij ook enige vorm van melancholie met zich mee. Anticipatory nostalgia’: zo intens genieten en misschien nog intenser niet willen dat het moment voorbij gaat. Zo sprak ik een aantal jaren geleden met mezelf af jaarlijks met mijn ouders een tripje te maken. En deze, in Berlijn, met de Burgemeester van Neerkant was er een met een gouden randje. 

Zoals ik al schreef, muziek brengt ook een ander soort reizen met zich mee, het reizen naar levendige herinneringen. In een tijd waarin fysiek reizen lastig is, val ik terug op muziek. Mocht je je na het lezen van dit blog ook reislustig voelen, beluister dan “Glitsky”, Árstíðir’s IJslandse versie van “All Is Well”. Want hoe graag we ook anders willen, voorlopig blijft dit onze enige optie: tijdreizen. 

Auteur:
Robbin Gielen

Biografie:
Robbin Gielen werkt op verschillende vlakken in de muziekindustrie vanuit haar bedrijf Indigo Atlas. Bakt, maakt, fotografeert en avontuurt de overige tijd.

foto auteur