ZEVEN VETTE JAREN

Vandaag bracht Only Seven Left voor het eerst in zeven jaar een nieuwe track uit. ‘Over Again’ heet de track waar de band langer over deed dan de gemiddelde scholier over het atheneum, maar de schoolgaande leeftijd hebben zowel bandleden als fans inmiddels niet meer. En ja, ze gaan ook het podium op. Ze komen daar niet met lege handen aan maar met, hoe kan het anders, zeven nieuwe tracks. Christiano Ronaldo belde al bezorgd om te vragen of hij voortaan nog met zeven op de rug kan spelen, of moet switchen naar 37. Effe geduld, over een paar maanden is het zover voor de Portugees, als hij zevenendertig kaarsjes uit blaast. Gitarist Jochem Winterwerp is nog ver verwijderd van die leeftijd. Het zal me niet verbazen als hij na een geslaagde avond met ontbloot bovenlijf, met net zo’n sixpack als #7, op het podium zal staan. Sommige mannen lijken nooit ouder te worden.

Ik zie ze nog staan bij de deur van Paradiso. We begonnen met Destine in 2010 aan een uitverkochte clubtour en daar stond een groep jonge gasten. Het bleek één van de twee voorprogramma’s te zijn die ik helaas niet herkende. De andere band heette MakeBelieve en kwam uit het hoge Noorden, met een verschrikkelijke irritante drummer. Iemand die je online toevoegde op elk platform als vriend, terwijl je elkaar nog nooit in levende lijve had ontmoet. Ook deze band ontmoette ik voor het eerst in Paradiso en mijn vooringenomenheid jegens die Groningse trommelaar kon ik niet echt loslaten. En ja, dan komt de dag dat je met de neus op de feiten wordt gedrukt. Een jaar later in Groningen. Ik zit aan het ontbijt in het hotel tijdens ESNS met mijn goede vriend Rafael en een collega van hem uit het Bacardi-team. Mijn collega Lisanne schuift een halfuurtje later met kleine oogjes aan en kan haar lachen niet inhouden. Ik kijk verbaasd maar dan laat ze een handtekening zien. Met watervaste stift had die drummer van Make Believe ’s nachts zijn naam op Lisanne’s arm gekalkt. Ik keek alsof ik zojuist een pot augurken had ingeslikt, maar uiteindelijk kon ik de humor er wel van inzien. Dat soort grappen mis ik. Het wordt tijd dat we ESNS weer eens onveilig maken, Lisanne!

Net als Destine en Make Believe implodeerde Only Seven Left ook na enkele jaren. Al snel kruisten onze paden al weer op ander vlakken. Jochem en Bjørgen zijn inmiddels een jaartje of zes onderweg met Daredevils en ik probeer hen zo goed mogelijk weg te zetten. Na het avontuur in The Voice of Holland was de band klaar om te gaan oogsten en zonder corona was menige tent of plein te klein geweest. Of Plaza, Hauptbühne of feestzaal, want de band spreekt inmiddels ook over de grenzen tot de verbeelding. Bassist Hinne, ooit gekozen tot Hitkrant Hittegolf Hunk, speelt soms als invaller mee maar kom ik vaker tegen als pyro-specialist bij The Dirty Daddies. Met uiterste precisie laat hij de vlammen metershoog omhoog rijzen, om daarna de confetti met een perfecte parabool over het publiek te laten dwarrelen. En waar Jochem en Hinne op een podium actief zijn is hun trotse en enthousiaste moeder Miriam nooit ver weg.

Met Jochem en Bjørgen werk ik ook samen aan een nieuwe artiest, Jack Jarryd. Bjørgen doet dat vooral in de studio en is als componist en producer van grote waarde in de ontwikkeling en realisatie van de tracks. Met Jochem werk ik samen als manager aan de artiest aan een plan met meerdere hoofdstukken. Vorige week stonden we tevreden naast elkaar in Luxor Live waar Jack Jarryd een uitverkochte debuutshow gaf. En wat voor één! Trots als een pauw stonden we daar te genieten van een artiest die gretig en uitbundig elke bladzijde van zijn ontwikkeling omslaat. Misschien wel vergelijkbaar hoe de jongens van Only Seven Left dat tien jaar geleden deden.  Benieuwd hoe die jongens van toen nu als gevorderde twintigers en voorzichtige dertigers naar zichzelf kijken, naar hun publiek en naar de manier waarop ze het podium opgaan. Er bestaat geen groter genot dan met je vrienden het podium opgaan en genieten van muziek maken met elkaar, zonder dat er druk of verwachtingen zijn. Of dat er misschien een t-shirtje iets te strak zit. Na zeven vette jaren mag dat en maalt er niemand om. Wel hoop ik oprecht dat er open-minded naar de nieuwe songs geluisterd zal gaan worden. Ik heb deze songs in een vroegtijdig stadium mogen horen. Geloof me: Jochem zat thuis rillend op zijn stoel toen ik belde met mijn feedback. Ik ben recht voor zijn raap en eerlijk als het op liedjes aankomt. Vraag je mijn mening, dan krijg je die. Ik was positief verrast. In een paar liedjes zit bijzonder veel catch, met sterke refreinen en zanglijnen. Er zit één song bij die me echt raakt en waarvan ik soms spontaan het refrein zing, als ik middenin de nacht even naar het toilet moet. Dat zijn de echte…!